ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻧﺪ؟

کد : 11040

متن سوال یا شبهه:

«ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻦ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯﮐﺮﺩﻧﺪ؟

ﺯﺭﺗﺸﺖ: ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﺣﺮﺍﻡ ﺍﺳﺖ.

ﮐﻮﺭﻭﺵ ﺑﺰﺭﮒ: ﻣﺮﺩ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻬﻨﮕﺎﻡ ﻣﺮﮒ ﺩﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ .

ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ: ﺍﯼ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﺩﺭﻭﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ .

ﺷﺎﻫﭙﻮﺭ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ: ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺿﻌﯿﻒ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ.

ﺁﺧﻮﻧﺪ: ﺩﺭ ﺳﻪ ﺟﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ : ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺟﻨﮓ ، ﻭﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﺻﻼﺡ ﺑﯿﻦ ﻣﺮﺩﻡ …»

پاسخ اجمالی

۱. نگارنده متن بدون ذکر منبع و سند از قول زرتشت و کوروش و داریوش و شاهپور ساسانی سخنانی گفته!
و در آخر هم از قول روحانیت دروغی مطرح کرد.

۲. در ابتدای متن با جمله «ایرانیان از چه زمانی دروغ گفتن را آغاز کردن» درواقع عقل مخاطب را زیر سوال برده.
مگر امکان دارد که ایرانیان در طول تاریخ تا قبل از اسلام اصلا دروغ نگفته باشند؟!
بله دروغگویی چه قبل از اسلام و چه بعد از آن دارای قبح ذاتی بوده اما قطعا در میان هر قومی عده ای بودند که عادت به دروغگویی داشته اند.

پاسخ تفصیلی

در خصوص شیطنتی که برای آلودن دامان اسلام به دروغ انجام شده باید دانست که :

اولا باید تذکر داد دروغ در همه ادوار تاریخی بوده و مختص به زمان و مکان خاصی نیست، و بعنوان جزء لاینفک زندگی روزمره انسان ها مطرح بوده و قبح و نا پسند بودن آن برای هیچ عقل سلیمی پوشیده نیست.

برخلاف بیانی که در مطلب شده ، اسلام امر به دروغ نکرده بلکه در شرایطی که بیان خواهد شد و در صورت اضطرار آن را بلا اشکال دانسته است و موارد اضطرار هم تبیین شده و این ضرورت امری نسبی نیست تا هرکس دروغ گفت بگوید مجبور بودم. این موارد اضطرار را نیز عقل قبول کرده و تخلف از آن را مذموم و قبیح می داند.

در ارزیابی آموزه های اسلامی با آنچه منتسب به داریوش و کوروش هخامنشی است، باید گفت که راست گویى و مبارزه با کذب و دروغ از اهمیت فوق العاده ای در تعلیمات اسلامی برخوردار است.

امام صادق (ع) می‏فرماید: “نگاه به رکوع و سجود طولانى افراد نکنید، چرا که ممکن است عادت آنها شده باشد، به طورى که اگر آن را ترک کنند ناراحت شوند، ولى نگاه به راست گویى و امانت داری آنها کنید” ؛ یعنی، راست گویى و امانت، ملاکِ خوبی و ایمان افراد است.

اما با این وجود و با این که، راست گویى و مبارزه با دروغ از اهمیت فوق العاده ای در تعلیمات اسلامی برخوردار بوده و اصولا (دست کم به صورت صوری و ظاهر) به عنوان یک اصل در بیشتر مجامع بشری پذیرفته شده است، ولی در موارد و شرایطی که یک دروغ در راستای مصالحی باشد که اهمیت آن برتر از زشتی دروغ است، گفتن دروغ را می توان به صورت موردی مجاز دانست و این سخنان منتسب به کوروش و داریوش هخامنشی را نمی توان به صورت مطلق مورد پذیرش قرار داد. به عنوان نمونه :

آیا اگر در موردی، یک سخن صد در صد راست و درستی که به یک جنایت کار  گفته شده و منجر به کشته شدن فرد کاملا بی گناهی شود، شما و یا هر عاقل دیگری آن را تأیید خواهید کرد؟!

آیا اگر با گفتن سخن راستی، بنیاد یک خانواده از هم پاشیده شود، حتی اگر در مورد آن از شما پرسشی به عمل آید، پاسخ صحیح را بر زبان خواهید آورد و آن خانواده را نابود خواهید کرد؟!

اگر با گفتن دروغی کوچک بتوانید میان دو کشور یا گروهی که سال ها از هم کینه به دل داشته و به جنگ با یکدیگر پرداخته اند، صلح و صفا برقرار کنید، به بهانه راستگو بودن از گفتن آن دروغ دریغ خواهید نمود؟! و… .

بسیار بعید به نظر می رسد که پادشاهان هوشمندی چون کوروش و یا هر فرد عاقل دیگر، به این ظرافتی که مبتنی بر انگیزه دروغ گویی است پی نبرده و سخنی غیر منطقی را بر زبان آورند.

اگر در روایاتی به مجاز بودن دروغ در موارد خاص برخورد کردید، یقیناً از مواردی خواهد بود که نظیر مثال های بیان شده، پیامدهای مثبت دروغ، به مراتب بیشتر از زشتی دروغ گویی به شمار آید.

موارد زیر تنها بخشی کوتاه از تاکیدات دین اسلام به راستگویی و پرهیز از دروغ  می باشد که به عنوان حجت ارایه میشود:

از منظر اسلام دروغ از بدترین معایب، زشت ترین گناهان و منشأ بسیاری از مفاسد است و بالطبع از کارهای زشت و ناپسند و عادت به آن از رذایل اخلاقی و از گناهان کبیره است و تا ضرورت و مصلحت مهمی در میان نباشد ، دروغ گفتن جایز نمی باشد.

آیات و روایات بسیاری در زمینه زشتی دروغ سخن می گویند و آیات تکان دهنده ای حتی دروغگو را در ردیف کافران و منکران آیات الهی می شمارند.

به عنوان مثال :

– ﺧﺪﺍ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻓﺮﺍﻃ ﻜﺎﺭ ﺩﺭﻭﻏزن ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. (غافر/آیه 28)

– ﺧﺪﺍ ﺁﻥ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﭘﺮﺩﺍﺯِ ﻧﺎﺳﭙﺎﺱ ﺍﺳﺖ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. (زمر/3)

در روایات و احادیث هم موارد بسیار زیادی به مذمت و رد دروغ اختصاص دارد که به راحتی در اینترنت در دسترس است.

مولا علی (ع) فرمودند: دروغگو با دروغ خودش سه چیز به دست میآورد: 1.خشم الهی بر او 2.اهانت به خودش از طرف مردم 3.سرزنش و نکوهش فرشتگان نسبت به او .
(میزان الحکمه جلد 3 صفحه 2678 حدیث 1746)

مولا علی (ع) فرمودند : دروغ گویی مایه ننگ و عار در دنیا و موجب عذاب آتش در آخرت است.
(غررالحکم جلد 2 صفحه 31 حدیث 1708)

حال سوال اینجاست که آیا برای سخنانی که در متن به کورش و داریوش و دیگران منتسب شده نیز چون موارد بالا سند قابل عرضه ای وجود دارد ؟!!

مطالعه بیشتر

yon.ir/11040

the14.ir/11040


برچسب ها: , , , , , , ,
0 پاسخ

دیدگاه خود را ثبت کنید

تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟
در گفتگو ها شرکت کنید.

پاسخی بگذارید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

معادله ی امنیتی *